ETT Naas-Rae-buis Intubatie 6,0 mm PVC-endotracheale buis

Endotracheale buis is een methode om een speciale endotracheale buis in de luchtpijp of bronchus te plaatsen door de mond of neusholte.die verschillende afmetingen heeft om zich aan te passen aan verschillende medische behoeftenInclusief 3,0 mm tot 10,0 mm.

Een gesloten neus-endotracheale buis is een soort neusbuis die wordt gebruikt voor het beheer van de luchtwegen en mechanische ventilatie.maar het bevat ook een opblaasbare manchet aan het distale uiteinde van de buis.

 

Hier zijn enkele belangrijke punten over geboeide nasale endotracheale buizen:

 

• Ontwerp: Geankerde nasale endotracheale buizen zijn meestal gemaakt van flexibel plastic of siliconen materiaal.De manchet bevindt zich in de buurt van het distale uiteinde van de buis en wordt opgeblazen zodra de buis in de juiste positie is.

 

• Manchetopvulling: de manchet van een met een manchet beklede neusbuis wordt opgeblazen om een luchtdicht afdichting in de luchtpijp te creëren.De manchet wordt meestal opgeblazen met lucht met behulp van een spuit, en de druk wordt gecontroleerd om ervoor te zorgen dat deze binnen het aanbevolen bereik blijft.

 

• Voordelen: Geankerde neus-endotracheale buizen bieden verschillende voordelen, waaronder verbeterde ventilatiebeheersing, verminderd risico op aspiratie en de mogelijkheid om positieve drukventilatie te bieden.Ze worden vaak gebruikt bij volwassen patiënten., met name in de critical care-instellingen.

 

• Overwegingen: bij het gebruik van een met manchetten beklede nasale endotracheale buis is het belangrijk om de manchetdruk zorgvuldig te controleren om over- of onderinflatie te voorkomen.Onderinflatie kan leiden tot luchtlekkage en onvoldoende ventilatie.Reguliere controle en aanpassing van de manchetdruk zijn noodzakelijk om een passende afdichting te behouden.

 

De specifieke stappen voor het gebruik van een met manchetten beklede nasale endotracheale buis zijn vergelijkbaar met die van andere nasale intubatie technieken, zoals eerder beschreven.Er moet extra aandacht worden besteed aan een goede manchetopblazing en -bewaking om een veilige luchtweg en een effectieve ventilatie te behouden.Gezondheidszorgprofessionals die opgeleid zijn in het beheer van de luchtwegen moeten de vastgestelde protocollen en richtlijnen volgen bij het gebruik van geboeide nasale endotracheale buizen.

• Een glad geslepen en zorgvuldig gevormd hoedendop om de intubatie te ondersteunen en een hoge patiëntveiligheid en -comfort te bieden.
• De manchet van de endotracheale buis (ETT) is ontworpen om een afdichting in de luchtwegen te bieden, waardoor de luchtstroom door de ETT kan gaan, maar de doorgang van lucht of vloeistoffen rond de ETT wordt voorkomen.
• Een hoge volume/lage druk manchet zorgt voor een efficiënte lage druk manchet afdichting, voor intubatie tijdens langdurige ventilatie.
• Intubatie diepte merken en vooraf gemonteerde 15 mm connector.

1. Geschikt voor zowel orale als nasale intubatie.
2. Een punt-op-punt-röntgenlijn zorgt voor veilige positioneringscontrole.
3. Murphy-oog geïntegreerd als extra veiligheidskenmerk.

Intubatie:

1. Tijdens de intubatie staat een arts gewoonlijk aan het hoofd van het bed en kijkt hij naar de voeten van de patiënt, terwijl de patiënt plat ligt.De positie zal variëren afhankelijk van de omgeving en of de procedure met een volwassene of een kind wordt uitgevoerdBij kinderen wordt vaak een kaakstoot gebruikt.
2. The endotracheal tube with the assistance of a lighted laryngoscope (a Glidescope video laryngoscope is particularly helpful for people who are obese or if a patient is immobilized with a suspected injury to the cervical spine) is inserted through the mouth (or in some cases, de neus) nadat u de tong uit de weg hebt gehaald.
3. Als de endotracheale buis op de juiste plaats is, wordt de spiraal in de luchtpijp gezet.de arts zal luisteren naar de longen en de bovenbuik van de patiënt om er zeker van te zijn dat de endotracheale buis niet per ongeluk in de- De slokdarm.
4. Wanneer een arts redelijk zeker is dat de buis in de juiste positie is, kan hij de borstbeweging zien met ventilatie en misvorming in de buis.een ballon manchet is opgeblazen om te voorkomen dat de buis uit de plaats beweegt. (Bij zuigelingen is een ballon mogelijk niet nodig) De buis wordt vervolgens aan het gezicht van de patiënt gehecht.

Bevestiging van de juiste plaatsing:

• Zodra de buis op zijn plaats is, is het belangrijk om te controleren of hij echt op de juiste plaats is om de longen van de patiënt te ventileren.vooral kinderen die een trauma hebben meegemaakt.
• In het veld hebben paramedici een apparaat waarmee ze kunnen bepalen of de buis in de juiste positie is door een kleurverandering.een röntgenfoto van de borst wordt vaak gemaakt om een goede plaatsing te garanderen, hoewel een beoordeling uit 2016 suggereert dat een röntgenfoto van de borst alleen onvoldoende is, net als pulsoximetrie en lichamelijk onderzoek.
• Naast het direct visualiseren van de endotracheale buis tussen de stembanden met een video-laryngoscoop,de auteurs van het onderzoek hebben aanbevolen een eindtijdige kooldioxide-detector (capnografie) te gebruiken bij patiënten met een goede weefselperfusie, met voortdurend toezicht om ervoor te zorgen dat de buis niet verplaatst wordt.
• Bij een hartstilstand hebben ze aanbevolen om echografie of een slokdarmdetektor te gebruiken.

Na de procedure:

Nadat de endotracheale buis is geplaatst en een patiënt is aangesloten op een ventilator, zullen zorgverleners de buis, instellingen,en geven ademhaling behandelingen en zuig als nodigDoor de locatie van de buis, kunnen patiënten die bij bewustzijn zijn niet praten terwijl de buis op zijn plaats is.